Η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο από στιγμές, μικρές, ασήμαντες, αδιόρατες στιγμές.

Όπως να σε σκεπάζει κάποιος μέσα στη νύχτα.

Να ονειρεύεσαι.

Να ξυπνάς από το… τραγούδι ενός σπουργιτιού, πάνω σε φρεσκοπλυμένα μυρωδάτα σεντόνια, δίπλα σε κάποιον που αγαπάς.

Να τον αγγίζεις.

Να τον μυρίζεις.

Να αισθάνεσαι το ζεστό νερό να πέφτει με δύναμη στο πρόσωπο σου.

Το σπίτι να γεμίζει με μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ.

Να κρατάς μια ζεστή κούπα, όταν έξω κάνει κρύο.

Να κόβεις ένα λεμόνι κατευθείαν από το δέντρο σου.

Να νοιώθεις τον δροσερό φθινοπωρινό άνεμο να σου χτυπάει στο πρόσωπο.

Να αισθάνεσαι ελαφρύς και άδειος από σκέψεις, μέσα από την απόλυτη ηρεμία κάτω από το νερό.

Να συνεχίζεις να κάνεις πράγματα που έκανες μικρός.

Όταν όλοι στέκονται κάτω από τις ομπρέλες, εσύ να στέκεσαι κάτω από την βροχή.

Να περπατάς ξυπόλητος πάνω στο φρεσκοβρεμένο – δροσερό γρασίδι.

Να βγάζεις βόλτα ένα μπαλόνι.

Να πιστεύεις σε πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν – πως μια πασχαλίτσα είναι ένας καλός οιωνός.

Να μη φοβάσαι.

Να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου.

Ν΄ ακούς τα κύματα να σκάνε στην ακτή, να νοιώθεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Να μην σκέφτεσαι τίποτα.

Να σου ψιθυρίζει κάποιος ένα μυστικό.

Να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα..

I’m always anxious thinking I’m not living my life to the fullest, y’know? Taking advantage of every possibility? Just making sure that I’m not wasting one second of the little time I have.

Όταν η δημοκρατία υποτάχθηκε στο χρέος

Πρέπει να είμαι από τους τελευταίους που είδαν τη ταινία του Λάνθιμου. Είχα ακούσει τόσο αντικρουόμενες απόψεις που ειλικρινά αδημονούσα να πατήσω το play χθες το βράδυ. Τι είναι τελικά αυτό το έργο?

Μία οικογένεια με τρία παιδιά χωρίς ονόματα, απομονωμένη σε ένα σπίτι με ψηλή μάντρα, εκτός πόλης. Ο μόνος που έχει επαφή με τον μολυσμένο έξω κόσμο είναι ο πατέρας. Τα παιδιά μαθαίνουν λέξεις με διαφορετική σημασία από την πραγματική. Κερδίζουν αυτοκόλλητα σαν έπαθλο στις καθημερινές δραστηριότητές τους . Μιλούν και αντιδρούν σαν 8χρονα, και ας έχουν από καιρό περάσει από αυτό το στάδιο. Ο γιος βλέπει μια γάτα. Επειδή δεν έχει ξαναδεί αυτό το ζώο και του φαντάζει σαν τέρας, το σκοτώνει. Μια υπάλληλος του πατέρα είναι η μόνη επαφή των παιδιών με τον έξω κόσμο, η οποία είναι ένα σκεύος ηδονής για τον γιο. Είναι το ίδιο άτομο που θα αποτελέσει τη δίοδο λογοκριμένων εικόνων και λέξεων στο «καθαρό» σπίτι. Η αιτία αλυσιδωτών αντιδράσεων, που θα οδηγήσουν στην τελική έκρηξη. Για να φύγει κάποιος από το σπίτι πρέπει να βγει ένας από τους δύο κυνόδοντες. Για να μάθει να οδηγεί, πρέπει να ξαναφυτρώσει ο κυνόδοντας. Στο τέλος, ένα από τα δύο κορίτσια σπάει τον κυνόδοντά της, και μπαίνει στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου, ώστε να δραπετεύσει.

Οι συντελεστές της ταινίας αναφέρουν την κεντρική ιδέα πίσω από το έργο:

«η ιδέα του Κυνόδοντα γεννήθηκε από σκέψεις σχετικά με το μέλλον της οικογένειας. Το πώς o θεσμός της οικογένειας θα εξελιχθεί στο μέλλον και για το τι θα συνέβαινε αν αυτός ο κοινωνικός οργανισμός σταματούσε να υπάρχει όπως τον γνωρίζουμε (…) Προσπαθήσαμε να κάνουμε τον Κυνόδοντα το αντίθετο μιας κλειστοφοβικής ταινίας. Γι’ αυτό τοποθετήσαμε τη δράση σε ένα εύπορο σπίτι με πισίνα και πράσινο. Υπάρχουν πολλές σκηνές που διαδραματίζονται εξωτερικά σε έναν όμορφο κήπο, ο οποίος φυσικά περικλείεται από έναν ψηλό φράχτη. Για τα παιδιά αυτά, αυτό είναι ο κόσμος. Ακριβώς αυτό άλλωστε μας ενδιέφερε: ο περιορισμός της αντίληψης ενός ανθρώπου (…)»

Με τον τρόπο που έχει δομηθεί η ταινία, κατά τη γνώμη μου, έχει επιτευχθεί πλήρως ο σκοπός. Η αποστέρηση εξωτερικών ερεθισμάτων στα παιδιά έχουν δημιουργήσει ανδρείκελα και μια κατάσταση ανυπόφορη και ακαταλαβίστικη για τον θεατή. Σίγουρα η ταινία δεν είναι για τις μάζες. Και ειδικά για το ελληνικό κοινό θα είναι μια σφαλιάρα κατάμουτρα. Δεν είναι ταινία ούτε με παραμυθένια αγάπη, ούτε με γέλιο, ούτε με πορνό, ούτε με βία. Δεν δίνει απαντήσεις και μπερδεύει.

Διάβασα ένα χαρακτηρισμό της ταινίας και νομίζω με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη: είναι ένα ποίημα δυσλειτουργίας.

..μέσα από ταινίες. Τα πρωτεία πάνε στην ταινία που είδα προχθές. «ΛΙΒΑΝΟΣ» του ισραηλινού Σάμουελ Μάοζ. Μια ταινία αυτοβιογραφική, καθώς ο ίδιος ο σκηνοθέτης υπήρξε πυροβολητής σε τανκ στον πόλεμο του 1982. Αρχικά νόμιζα πως θα είναι μια κλασική πολεμική ταινία με πολύ αίμα και μάχες. Καμία σχέση. Όλη η ταινία εξελίσσετε μέσα σε ένα τανκ. Ότι βλέπουμε από τον περίγυρο είναι μόνο μέσα από το περισκόπιο. Τέσσερις στρατιώτες μπλέκονται κατά λάθος σε ένα συμβάν και οι ζωές του κρέμονται από μια κλωστή. Αυτή είναι η βασική ιστορία. Η ταινία δεν αναφέρει ιστορικά γεγονότα, δεν παίρνει σαφή πολιτική θέση. Το μήνυμα όμως που στέλνει είναι σαφέστατο και έντονα αντιπολεμικό. Το βλέμμα ενός παιδιού αντιμέτωπου με τις κάνες των όπλων, να κοιτάζει αμήχανο, το επικριτικό αλλά και αγέρωχο ύφος ενός γέροντα, που ο φίλος του στο τραπέζι έχει ήδη σκοτωθεί, η οδύνη ενός ακρωτηριασμένου γέρου αγρότη, ο σπαραγμός μιας μάνας που χάνει το παιδί της, τα σκοτωμένα στο πεδίο της μάχης ζώα. Παρακολουθώντας την  ταινία κάποιος γίνεται ένα με το πλήρωμα, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων(οι στρατιώτες είναι ισραηλινοί). Βιώνει μαζί τους την φρίκη του πολέμου, τα διλλήματα, την τρέλα, τη βρωμιά που επικρατεί μέσα στο τανκ, την απελπισία, το φόβο, ακόμα και την έλλειψη καθαρού αέρα. Δίπλα στο πιλοτήριο του τανκ είναι γραμμένη η φράση: «το τανκ είναι το σίδερο και ο άντρας το ατσάλι», την οποία βλέπουμε στα πρώτα πλάνα. Η βαρύγδουπη ατάκα του Ισραηλιτικού στρατού  κατατροπώνεται κατά την διάρκεια της πορεία της ταινίας και τελικά αναιρείται. Η ταινία σε κολλάει στον τοίχο και σου δείχνει πως ο πόλεμος δεν είναι counter strike.

Από την άλλη θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πριν καιρό. «Έλα να δεις»(idi I smotri) του Έλεμ Κλίμοφ. Η ταινία, αν και με έντονα πολεμική, είναι σαν ποίημα. Από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Οι εικόνες που έχει δημιουργήσει ο σκηνοθέτης, είναι αριστουργηματικές και οι ερμηνείες είναι απίθανες, ειδικά από τον 12χρονο πρωταγωνιστή. Την έχω δει εδώ και αρκετό καιρό και δεν την θυμάμαι ακριβώς για να δώσω περιγραφή της ιστορίας. Θυμάμαι έντονα την χαμένη αθωότητα του παιδιού, που περιφέρεται στην Λευκορωσία, το βλέμμα του, την απόγνωση του. Το πώς μπροστά στη φρίκη του πολέμου, γεμίζει ρυτίδες και ασπρίζουν τα μαλλιά του ξαφνικά. Θυμάμαι τον αδίστακτο ναζιστικό στρατό να προσπαθεί να βάλει τα γυναικόπαιδα σε ένα κτήριο για καλύτερο συντονισμό και καταμέτρηση, να κλείνουν τις πόρτες και να βάζουν φωτιά. Θυμάμαι που τελείωσε η ταινία και είχα μείνει άφωνη. Δεν ήθελα να σχολιάσω κάτι, η ταινία τα είχε πει όλα.

download here

Επίσης, το «Bαλς με τον Μπασίρ», του επίσης ισραηλινού Αρι Φόλμαν, είναι ένα κόμικ για μεγάλους, το οποίο πραγματεύεται τη φρίκη του πολέμου. Περισσότερο εξερευνεί αυτή τη φορά τα σημάδια που αφήνει σε έναν βετεράνο του ισραηλινού στρατού, ο οποίος έχει στοιχειωθεί από ένα ακατάληπτο όνειρο. Μέσα από αφηγήσεις φίλων και συμπολεμιστών, προσπαθεί να ξεδιαλύνει τις αναμνήσεις και να συνθέσει σωστά το πάζλ της μνήμης του. Συγκλονιστικές είναι οι σκηνές στο τέλος της ταινίας, που πλέον έχουμε κανονικά πλάνα κάμερας, όπου βλέπουμε τι ακολούθησε της σφαγή που έγινε στους προσφυγικούς καταυλισμούς των Παλαιστινίων. Συγκίνηση και ένα βουβό κλάμα για τον παραλογισμό αυτού του κόσμου.

Απίθανες ταινίες και οι τρεις και σίγουρα πρέπει κάποιος να τις δει…

Για το τι είναι η αγάπη, η αληθινή, μπορεί να απαντήσει η παρακάτω ταινία μικρού μήκους με τον πιο όμορφο και σκοτεινό τρόπο. Όταν την πρωτοείδα, θυμάμαι είχα μείνει άφωνη. Πήγαινα στη δουλειά, έβαζα τα ακουστικά, δούλευα και άκουγα αυτό το αριστούργημα. Η μουσική επένδυση είναι επίσης κορυφαία.

Η ανακάλυψη έγινε στο blog ενός καλού φίλου από τα παλιά.. Να είναι καλά tug.
Σ’ ευχαριστώ!