Smalltowngirl81’s Blog

Πες, λέει ο Σωκράτης στο συνομιλητή του, πως η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά, που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως. Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι. Δε μπορούν να σηκωθούν, αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά. Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά χωρίς μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δε μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους. Υπόθεσε τώρα, πως πίσω τους καίει μια μεγάλη φωτιά και πως μπροστά απ’ τη φωτιά περνάει ένας δρόμος, που ένας τοίχος τον χωρίζει από τους αλυσοδεμένους.  Η λάμψη της φωτιάς πέφτει στο βάθος της σπηλιάς και φωτίζει καλά το εσωτερικό της. Βάλε με το νου σου, πως την ώρα αυτήν, περνάνε από το δρόμο άνθρωποι κρατώντας λογής-λογής σκεύη, αδριάντες και άλλα πολλά πράγματα της ανθρώπινης εργασίας, μετάλλινα, μαρμάρινα, ξύλινα. Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς διαβαίνουν, κρατάνε τα αντικείμενα τόσο ψηλά, ώστε υψώνονται αυτά πάνω από τον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από το δρόμο.  Οι σκιές τότε των αντικειμένων, θα πέφτουν μέσα στο εσωτερικό της σπηλιάς. Οι αλυσοδεμένοι θα βλέπουν τις σκιές των αγαλμάτων αυτών, όμως τις σκιές των ανθρώπων που τα κρατούν δε θα τις βλέπουν, γιατί αυτές θα πέφτουν επάνω στον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από τη φωτιά. Κι αν μάλιστα τύχει και έλθει κάποιος απόηχος από τις φωνές εκείνων που περνούν πίσω από τους αλυσοδεμένους, τότε αυτοί θα νομίσουν πως ο απόηχος αυτός έρχεται από τις ίδιες τις σκιές.  Θα πιστέψουν, πως οι σκιές μιλάνε, αφού ποτέ δεν είδαν πραγματικούς ανθρώπους, ούτε κι άκουσαν λαλιά ανθρώπου. Αν τώρα κάποιος λυθεί καμιά φορά από τα δεσμά του και σηκωθεί και μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι του προς τα πίσω και δει τη φωτιά, τότε θα θαμπωθούν τα μάτια του από τη φωτοβολία της και θα πονέσουν και δε θ’ αντέξουν για να δουν τα αγάλματα, που αυτών πριν έβλεπαν τις σκιές.  Κι αν μάλιστα βρεθεί εκεί κοντά του κάποιος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και μέσα στον πραγματικό κόσμο και του πεί, πως όσα έβλεπε πριν, όταν ήταν αλυσοδεμένος, ήτανε σκιές και φάσματα, και πως αυτά που βλέπει τώρα, είναι τα πραγματικά, τα αληθινά, τότε θα παραξενευτεί, θα δυσπιστήσει σ’ αυτά που του λέει ο άλλος και θα εξακολουθεί να πιστεύει, πως οι σκιές ήτανε πιο αληθινές από τα πραγματικά αγάλματα. Υπόθεσε τώρα, πως ο άνθρωπος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και στέκει εκεί κοντά σ’ αυτόν που λύθηκε από τα δεσμά του και σηκώθηκε, αναγκάζει τον άλλοτε δεσμώτη να ρίξει τα μάτια του προς το φως. Τότε αυτός που λίγο πριν ήταν ακόμα δεσμώτης, θα αποστρέψει το βλέμμα του από το φως και θα ξαναγυρίσει με τη ματιά του σ’ εκείνα που έβλεπε πριν, δηλαδή στις σκιές, και θα πιστεύει, πως αυτές είναι πιο καθαρές από τα αγάλματα τα ίδια, που του δείχνει τώρα αυτός που έζησε μέσα στο φως. Και τι θα γίνει, αν θελήσει κανείς να εξαναγκάσει τον πριν δεσμώτη να βγει έξω από τη σπηλιά και να ατενίσει το φως της ημέρας; Τότε είναι δα που δε θα μπορέσει να ρίξει το βλέμμα του σε κανένα επάνω αντικείμενο, που το καταυγάζει το ηλιακό φως.  Αυτός θα πρέπει πρώτα σιγά-σιγά να συνηθίσει το ηλιακό φως. Και πριν απ’ όλα θα πρέπει να δει τις σκιές, που σχηματίζονται από τ’ αντικείμενα με το ηλιακό φως. Έπειτα πάλι θα δει και θα γνωρίσει τις σκιές των ανθρώπων, των ζώων και των πραγμάτων, καθώς σχηματίζονται μέσα στα ήρεμα ύδατα. Και ύστερα πια θα δει τους ίδιους τους ανθρώπους, τα ίδια τα ζώα και τα ίδια τα πράγματα.  Αργότερα ακόμα θα δει τον ουρανό – και τη νύχτα θα τον δει πιο εύκολα, γιατί το φως των άστρων και της σελήνης είναι απαλό.  Και τελευταία πια θα στρέψει το βλέμμα του και προς τον ήλιο τον ίδιο. Και τότε θα καταλάβει, πως ο ήλιος είναι ο δημιουργός των χρόνων και των ορατών αντικειμένων, των πραγματικών και των εικονικών. Τη στιγμή πια αυτή θα θυμηθεί τη ζωή της σπηλιάς, θα αναλογισθεί τους άλλοτε συνδεσμώτες του, θα λογαριάσει τον εαυτό του ευτυχισμένο για την απολύτρωση από εκεί μέσα και θα αισθάνεται βαθύ οίκτο για κείνους που μένουν ακόμα δεμένοι εκεί μέσα στη σπηλιά. Και αν υπήρχαν εκεί κάτω μεταξύ τους τίποτα αμοιβές και έπαινοι και τιμητικές διακρίσεις για εκείνον που έβλεπε οξύτατα τις σκιές όταν περνούσαν, και θυμότανε ακριβώς ποιες περνούν πρώτες, ποιες μετά ή μαζί, και επομένως θα ήταν σε καλύτερη θέση από κάθε άλλον να πει από πριν ποια σκιά έμελλε να παρουσιαστεί σε ορισμένη στιγμή, τι λες, θα είχε μεγάλη επιθυμία γι’ αυτά ακόμη, και θα ζηλεύει εκείνους που είχαν τέτοιες τιμές εκεί κάτω και υπερείχαν μ’ αυτόν τον τρόπο απ’ όλους τους άλλους ή θα πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος για τον Αχιλλέα, και θα προτιμάει χίλιες φορές να ζει στον επάνω κόσμο και να είναι δούλος ενός φτωχού ανθρώπου και να υποφέρει οτιδήποτε άλλο παρά να εξακολουθεί να ζει όπως τότε εκεί κάτω, και να πιστεύει τα ίδια πράγματα; Και πρόσεξε ακόμη κι αυτό. Εάν αυτός ο άνθρωπος πήγαινε πίσω και έπαιρνε την παλιά του θέση, δε θα γινόταν πάλι σαν τυφλός από την ξαφνική αλλαγή από τον ήλιο στο σκοτάδι; Και εάν, ενώ ακόμη δε διέκρινε τίποτα, και πριν ακόμη αποκατασταθεί η όραση του, πράγμα για το οποίο θα χρειαζότανε όχι και λίγος χρόνος, εάν λοιπόν γινότανε ανάγκη να διαγωνιστεί με τους άλλους τους παντοτινούς δεσμώτες και να πει τη γνώμη του για τις σκιές που περνούν, δε θα τους προξενούσε πολύ γέλιο και δε θα έλεγαν γι’ αυτόν ότι επέστρεψε από εκεί που ανέβηκε με χαλασμένα τα μάτια, και ότι δεν αξίζει τον κόπο να έχει κανείς την επιθυμία να ανεβεί στον πάνω κόσμο; Και αν κανείς επιχειρούσε να τους λύσει τα δεσμά και να τους ανεβάσει επάνω, δε θα ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν, αν μπορούσαν να τον πιάσουν στα χέρια τους;

Αναδημοσίευση από ΤΟ ΒΗΜΑ ενός πολύ ενδιαφέροντος άρθρου: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=357999&dt=02/10/2010.

Η διάσημη καναδέζα δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, συγγραφέας του «Δόγματος του σοκ» που κατακρίνει τον «καπιταλισμό της καταστροφής», μιλάει για τον ρόλο του ΔΝΤ και τους κινδύνους για την Ελλάδα
Η Ναόμι Κλάιν μιλάει με μια τόσο απαλή φωνή που δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει μέσα της τόσο δυναμισμό. Και επίσης, ούτε ότι αυτή η 40χρονη Καναδέζα θεωρείται από πολλούς μία από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους της εποχής μας, με τέτοια απήχηση στην αμερικανική Αριστερά που πολλοί να τη θεωρούν ακόμη και διάδοχο του Νόαμ Τσόμσκι. Όταν λοιπόν τη ρωτήσαμε ποια είναι η άποψή της για την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, υπήρξε καταπέλτης: «Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι ‘αυτό που είστε. Έχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι». Η κυρία Κλάιν μένει μόνιμα στο Τορόντο του Καναδά, μαζί με τον σύζυγό της Αβι Λιούις. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Το δόγμα του σοκ» («Τhe Shock Doctrine»), το οποίο αποτελεί μια σκληρή πολεμική εναντίον του «καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον αποκαλεί.

Στο βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν υπάρχει μια λεπτομερέστατη καταγραφή της δράσης του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες την τελευταία 30ετία, όπου αποτυπώνονται οι δραματικές επιπτώσεις της παρέμβασής του, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Βολιβία), αλλά επίσης στη Ρωσία.

«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε» σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Έλληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Όταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίση με τις τράπεζες, επεσήμαινα το γεγονός αυτό σε αμερικανούς συνομιλητές μου».

Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, άρχισε η “εκπαίδευση”. Κατ ‘αρχάς ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι, ότι ο χαρακτήρας των Ελλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίας η οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου».«Πρόκειται» τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμε κάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς».

Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία, ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει. «Αν το δει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. O σκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών, η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν.

«Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»

«Στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα ταμπού και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό» λέει η κυρία Κλάιν για τον αμερικανό πρόεδρο

«Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν. «Πραγματικά δεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής. «Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε. Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει. «Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008,οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού. Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιο παραμένει άγνωστο. Ίσως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα».

Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει, τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του. Και βέβαιη εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους». «Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα “αγορά”: την Ευρώπη. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».

Τι λέει για τον Ομπάμα «Οι νέοι άνθρωποι έχουν χάσει πλέον τον ενθουσιασμό που είχαν για τον Μπαράκ Ομπάμα » δηλώνει η κυρία Κλάιν. «Ο Ομπάμα ήταν εκπληκτικός στην προεκλογική εκστρατεία του. Έκανε τους Αμερικανούς να αισθάνονται ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι. Ωστόσο, στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα που είναι ταμπού, όπως η Γουόλ Στριτ ή το Ισραήλ. Και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Δημοκρατικοί να χάσουν την εμπιστοσύνη της βάσης τους. Πάρτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τώρα που έφυγε από τον Λευκό Οίκο ο Λάρι Σάμερς οι φήμες λένε ότι θα τον αντικαταστήσει ένα στέλεχος της Γουόλ Στριτ. Ολα αυτά θα κριθούν στις επικείμενες εκλογές για το Κογκρέσο» καταλήγει.

Η «Πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης

«Δεν αποφάσισα εγώ να γράψω αυτό το βιβλίο. “Εκείνο” το αποφάσισε για μένα» λέει για το «Το δόγμα του σοκ» η Ναόμι Κλάιν

Όταν ήταν μικρή, η Ναόμι Κλάιν συνήθιζε να ψωνίζει συνέχεια. Ποιος να φανταζόταν ότι αρκετά χρόνια αργότερα θα έγραφε ένα βιβλίο που από πολλούς χαρακτηρίστηκε η «Βίβλος» κατά των πολυεθνικών. Το «Νo Logo: Νo Space, no choice, no jobs: Η βίβλος του αντι-εταιρικού ακτιβισμού», που εκδόθηκε το 2000, τη μετέτρεψε ουσιαστικά σε «πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης.

Γεννηθείσα το 1970 στο Μόντρεαλ από αριστερή οικογένεια που μετανάστευσε το 1967 από τις ΗΠΑ στον Καναδά λόγω αντίθεσης στον πόλεμο στο Βιετνάμ, η νεαρή Ναόμι μεγάλωσε σε ένα πολιτικοποιημένο περιβάλλον. Σήμερα ερευνά μανιωδώς διάφορα θέματα και προσφέρει μια εναλλακτική ματιά στα πράγματα. Το 2007 εκδόθηκε «Το δόγμα του σοκ» και, όπως λέει η ίδια, «δεν αποφάσισα εγώ να γράψω αυτό το βιβλίο.“Εκείνο” το αποφάσισε για μένα. Είχα πάει στο Ιράκ όταν ο Πολ Μπρέμερ διοικούσε τη χώρα αμέσως μετά τον πόλεμο. Οι Αμερικανοί είχαν αποφασίσει να εφαρμόσουν την τακτική του “σοκ και δέους” με την οποία κέρδισαν τον πόλεμο και στην οικονομία. Αδιαφόρησαν πλήρως για το τι συνέβαινε στο Ιράκ και ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουν αμέσως τα πάντα. Να φανταστείτε ότι ο διερμηνέας μου δεν γνώριζε να υπάρχει λέξη για την ιδιωτικοποίηση στα ιρακινά. Ετσι άρχισα να γράφω για τον καπιταλισμό της καταστροφής γνωρίζοντας από πρώτο χέρι και την εμπειρία της Αργεντινής».

Το νέο βιβλίο της θα έχει θέμα την κλιματική αλλαγή και έχει ήδη αρχίσει έρευνα. Για αυτό και έχει περιορίσει τις διαλέξεις της ανά τον κόσμο αλλά προλαβαίνει να γράφει άρθρα για έντυπα όπως η βρετανική εφημερίδα «Guardian» και το αμερικανικό περιοδικό «Τhe Νation».

Σε αυτούς τους περίεργους καιρούς, με την παγκόσμια οικονομία να παραπαίει αδυνατώντας να αποκαταστήσει ισορροπίες και την Ελλάδα με μια δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι της, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του John Perkins: «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου».

Είχα δει πριν λίγα χρόνια ένα ντοκιμαντέρ με το ίδιο θέμα, στο οποίο υπήρχε αναφορά στα «τσακάλια», σε ανεξιχνίαστες δολοφονίες ηγετών και σε δολοπλοκίες. Τότε μου είχε φανεί μακρινό, μιας και οι χώρες που ανέφερε ήταν οι περισσότερες της λατινικής Αμερικής ή εν γένει τριτοκοσμικές και κατά συνέπεια ευάλωτες στον επεκτατισμό της «πολιτισμένης» Δύσης.

Να όμως που τώρα το θέμα έγινε επίκαιρο και χτύπησε και τη δική μας πόρτα. Καταρχήν, με την κρίση που υφιστάμεθα αυτή τη στιγμή είναι εύκολο να διαπιστώσουμε τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη. Μια χώρα υπανάπτυκτη σε δομές και επι το πλείστον αμόρφωτη ουσιαστικά, σαν αυτές δηλαδή που οι  οικονομικοί δολοφόνοι διαλέγουν για να αφαιμάξουν. Είναι η πρώτη φορά που τόσες αλήθειες βγαίνουν στο φως, βοηθώντας τον αναγνώστη να καταλάβει τι ακριβώς διαδραματίζεται γύρω του – πέρα από τα υποκατάστατα ειδήσεων που μας σερβίρουν τα Μ.Μ.Ε..

Τι ακριβώς όμως είναι ο οικονομικός δολοφόνος (ΟΔ) και ποιος ο ρόλος του? Τοποθετούμε στο πλάνο τις Η.Π.Α. προσθέτουμε και τα δεκανίκια τους: την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και μερικές από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές. Ο σκοπός είναι ένας: Μέγιστη εξουσία μέσω οικονομικής ισχύος. Η μέθοδος σχετικά απλή: επιλέγεται η χώρα-θύμα, η οποία έχει άπειρους ανεκμετάλλευτους φυσικούς πόρους. Την επισκέπτεται ένας «οικονομικός δολοφόνος», ο οποίος παρουσιάζεται συνήθως σαν υπάλληλος κάποιας ιδιωτικής (πολυεθνικής) εταιρίας. Αυτός επισκέπτεται τον εκάστοτε ηγέτη με ένα φάκελο στη μια τσέπη και ένα όπλο στην άλλη. Ο φάκελος είναι η προσφορά διαφθοράς του ηγέτη με αντάλλαγμα ουσιαστικά, την ίδια τη χώρα. Το όπλο η απειλή δολοφονίας του ή εμπλοκής της χώρας του σε πόλεμο με τις ΗΠΑ.

Ετοιμάζοντας λοιπόν αναφορές, δωροδοκώντας, εκβιάζοντας, πιέζοντας και απειλώντας, ο Ο.Δ. κηρύττει πως η οικονομία είναι στα πρόθυρα πτώχευσης, οπότε για να σωθεί πρέπει να εφαρμοσθεί ένα σχέδιο δανεισμού από την Παγκόσμια Τράπεζα . Τα χρήματα που η χώρα δανείζεται παρέχονται φυσικά υπό όρους. Τα έργα ανάπτυξης που θα χρηματοδοτηθούν από τα δάνεια (ώστε να γίνει η πολυπόθητη εκσυγχρόνιση), η χώρα είναι αναγκασμένη να τα παραχωρήσει σε πολυεθνικές εταιρίες αμερικανικών συμφερόντων (ή του δανειστή τελοσπαντων, τα κεφάλαια εξάλλου είναι πλέον υπερ-εθνικά). Τα κεφάλαια που θα δανειστεί, δε τα βλέπει ποτέ η χώρα. Πηγαίνουν (μένουν, δηλαδή!) κατευθείαν στις κατασκευαστικές. Οι πολυεθνικές αυτές αναλαμβάνουν την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων (πετρέλαιο κατά κύριο λόγο), την κατασκευή έργων υποδομής κτλ, αλλά και ολόκληρη τη δομή της εκπαίδευσης πολλές φορές, ηλεκτρισμού και υδροδότησης! (Σας λέει κάτι το ξεπούλημα της ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ που ετοιμάζεται στη χώρα μας;).

Απολογισμός: φτηνές πρώτες ύλες και εργατικά χέρια, κέρδη από την εκμετάλλευση των πόρων της χώρας-θύματος, κέρδη από τους τόκους των δανείων, κέρδη από τα κεφάλαια των δανείων αυτά καθ αυτά, οι εταιρείες της χώρας-δανειστή πλουτίζουν και η «κατεχόμενη» χώρα χρωστάει δάνεια τα οποία αδυνατεί να ξεπληρώσει –άρα το ξεπούλημα συνεχίζεται επ αόριστον..

Σε περίπτωση που ο οικονομικός δολοφόνος δεν τα καταφέρει, τότε αναλαμβάνουν τα τσακάλια της CIA να καθαρίσουν με συνοπτικές διαδικασίες τον ανυπάκουο ηγέτη (ιδιαίτερα προσφιλή τρόπος  τα αεροπορικό δυστυχήματα), ανεβάζοντας στη συνέχεια ένα φιλικά προσκείμενο σε αυτούς δικτάτορα (κυριολεκτικά ή συμβολικά). Αν αποτύχουν και τα τσακάλια, τότε αναλαμβάνει ο στρατός με πρόσχημα συνήθως την εκδημοκράτιση της χώρας από τον «τύραννο»-δικτάτορα.

Όπως αναφωνήσαν και οι πλούσιοι στους «Κλέφτες» του Μάκη Παπαδημητράτου : Έτσι. Γιατί εμείς ΟΛΟΥΣ τους γαμάμε!

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

 «Το Εκουαδόρ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας που οι ΟΔ [Σ.Σ.: «οικονομικοί δολοφόνοι] έχουν εισαγάγει στο παγκόσμιο οικονομικο-πολιτικό ποιμνιοστάσιο. Από κάθε 100 δολάρια αργού πετρελαίου που βγαίνει από τα τροπικά δάση του, οι εταιρείες παίρνουν τα 75. Από τα 25 δολάρια που απομένουν, τα τρία τέταρτα αναγκαστικά πηγαίνουν στην εξόφληση του εξωτερικού χρέους. Το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο ένα τέταρτο καλύπτει έξοδα στρατού και κυβέρνησης, έτσι ώστε για την υγεία, την παιδεία και τα προγράμματα βοήθειας προς τους φτωχούς να μην απομένουν παρά 2,5 περίπου δολάρια. Ανά 100 δολάρια λοιπόν αξίας πετρελαίου που αποσπάται από το υπέδαφος του Αμαζονίου, λιγότερο από 3 δολάρια φτάνουν στους ανθρώπους που τα έχουν περισσότερο ανάγκη, σε εκείνους δηλαδή των οποίων οι ζωές έχουν δυσκολευτεί σε αβάσταχτο βαθμό από τα φράγματα, τις γεωτρήσεις και τους αγωγούς, σε εκείνους που πεθαίνουν από έλλειψη τροφής και πόσιμου νερού»

«Ο λόγος του εισοδήματος του ενός πέμπτου του πληθυσμού των πλουσιοτέρων χωρών προς το εισόδημα του ενός πέμπτου του πληθυσμού των φτωχότερων χωρών από 30 προς 1 που ήταν το 1960, ως το 1995 είχε ανεβεί στο 74 προς 1. Και η Παγκόσμια Τράπεζα, η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όλες οι υπόλοιπες τράπεζες, εταιρείες και κυβερνήσεις που ασχολούνται με την διεθνή “βοήθεια” εξακολουθούν να μας λένε πως κάνουν τη δουλειά τους, πως η πρόοδος συνεχίζεται»

 «Χάρη στις υποκειμενικές “επιστήμες” της οικονομικής πρόβλεψης, της οικονομετρίας και της στατιστικής, αν βομβαρδίσεις μια πόλη κι έπειτα την ξαναχτίσεις, τα στοιχεία θα δείξουν κατακόρυφη άνοδο του δείκτη οικονομικής ανάπτυξης»

Μέσα από την «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου»  μπορεί εύκολα να γίνουν κατανοητά τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, 20 χρόνια μετά τις αφηγήσεις του Περκινς.  Μήπως και σταματήσουμε επιτέλους να πιπιλάμε την καραμέλα της «Συλλογικής» ευθύνης, να δείχνουμε με το δάχτυλο τις παθογένειες τις ελληνικής κοινωνίας σαν υπέρτατο κακό και να αναμασάμε τις μαλακιές των ελληνικών και ξένων Media.

 Μπάμπης Παπαδημητριου ,στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ:
«Ακούμε στην Ελλάδα ότι υπάρχει φόβος αν εμπλακεί το ΔΝΤ στη χώρα να αποσταθεροποιηθεί το τραπεζικό σύστημα. Μα όπου πάει το καημένο το ΔΝΤ, το πρώτο πράγμα που φροντίζει είναι η σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος!»

LOL! Προφανώς κύριε Μπάμπη μας..

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου,
και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου,
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό,
και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,
και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες,
και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου,
και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου,
τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω,
ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και να ’μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και να ’μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και το’ να σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου,
και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες,
και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς
και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος,
τον άγγελο του δέντρου,
το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα,
και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρωντον τα πάντα πληρούντα,

τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ερωτά μου για σένα.

sarah kane(1971-1999)

photo taken from here -> http://www.flickr.com/photos/thebacchanals/

Nick Cave
Ο θάνατος του Μπάνι Μανρό
Εκδόσεις: Τόπος
Μετάφραση: Καλοκύρης Αντώνης

Τι σόι άνθρωπος είναι τελικά αυτός ο Μπάνι Μανρό? Μόλις τελείωσα το βιβλίο. 2 ώρες, είχαν μείνει 5 σελίδες για να τελειώσει και έψαχνα αφορμές για να μην τις διαβάσω, για να μην τελειώσει..

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα road novel βουτηγμένο στα ναρκωτικά, στο σεξ και στο αλκοόλ. Πατέρας και γιος(μετά την αυτοκτονία της γυναίκας του), μέσα σε ένα κίτρινο punto γυρίζουν πόρτα πόρτα πουλώντας καλλυντικά και όνειρα. Ο Μπάνι ο πλασιέ είναι ο πιο καυλιάρης ήρωας που υπάρχει. Τόνοι σπέρμα χύθηκαν σε αυτό το βιβλίο. Άλλοτε στην κάλτσα που είχε ο Μπάνι κάτω από το κάθισμα του αυτοκινήτου του, άλλοτε σε τουαλέτες, άλλοτε με τις αποχαυνωμένες πελάτισσες του. Ο γιος του, ο «Μπάνι αλάνι», είναι ένα αξιαγάπητο παιδάκι με πονεμένα μάτια, o πιο δυνατός χαρακτήρας του βιβλίου` λατρεύει τον πατέρα του γιατί είναι γαμάτος (και «μπορεί να πουλήσει ποδήλατο ακόμα και σε μπαρακούντα»!).

«Το αγόρι χαμογελά στον Μπάνι, αλλά το χαμόγελο είναι από εκείνα που νομίζεις ότι έχουν ξεκολλήσει απ΄το πρόσωπο ενός παιδιού, έχουν γίνει κομμάτια πέφτοντας κάτω κι έπειτα έχουν ξανακολληθεί στην τύχη -ένα χαμόγελο τεθλασμένο, ένα χαμόγελο τραμπάλα, ένα χαμόγελο ξεχαρβαλωμένο και σπασμένο. Ο Μπάνι το καταγράφει, όπως επίσης και το βλέμμα άγνοιας στο πρόσωπο του παιδιού, την παντελή έλλειψη κατανόησης, το τεράστιο καρτουνίστικο ερωτηματικό που αιωρείται πάνω απ΄το κεφάλι του και σκέφτεται -ρε γαμώτο, ο μικρός από δω δεν καταλαβαίνει τίποτα. Κι αυτό το χαμόγελο τι σου λέει;»

Η γραφή του cave είναι απολαυστική. Δημιουργεί καταπληκτικές εικόνες, φράσεις που τις διαβάζεις ξανά και ξανά για να διαπιστώσεις πως κάτι απλό σου το μεταφέρει τόσο υπέροχα.

«Πρόσφατα ο Πουντλ είπε στον Μπάνι μια ιστορία για έναν ντόπιο μουνάκια από το Πόρτσντεϊλ που από γαμιάς έγινε λαπάς αφότου παρακολούθησε μια συναυλία της Σελίν Ντιόν. Πολύ απλά σταμάτησε να του σηκώνεται. Είπε στον Μπάνι οτι ήταν σαν να προσπαθείς να χώσεις νεκρό καναρίνι σε αυτόματο μηχάνημα ανάληψης. Τελικά ο τύπος εγκατέλειψε τις προσπάθειες και τώρα ασχολείται με την αρχιτεκτονική τοπίων στο Ουόλμπερσβικ. Τροκακτικά πράγματα. Τέλος πάντων».

Οι εμμονές του cave είναι εμφανείς, με την avril lavigne και την kylie να υπάρχουν παντού μέσα στο βιβλίο. Στις ευχαριστίες, στο τέλος του βιβλίου, τους ζητά συγνώμη..

Δεν ξέρω πως με έκανε ο Cave αυτό το σίχαμα, τον Μπάνι, να τον συμπαθήσω και να τον αγαπήσω.
Σίγουρα το βιβλίο κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου, με έκανε να γελάσω, να στεναχωρηθώ, να νευριάσω, να κλάψω. Με στοίχειωσε και με έβαλε σε όλες του τις γραμμές μέσα βαθιά. Αγαπούσα τον cave σαν ποιητή, τώρα τον αγαπάω και σαν συγγραφέα…

http://www.thedeathofbunnymunro.com/

..Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο…

Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ’ όλα τ’ άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να ‘ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα ‘ναι υπέροχα όταν θα μ’ έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ’ αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα…

Click to access o_mikros_prigkhpas.pdf

photos taken from here: http://www.flickr.com/photos/joey147/