Smalltowngirl81’s Blog

Είναι Σάββατο βράδυ, σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Αθήνας. Όλες οι «φυλές» της πόλης παρελαύνουν μπροστά μας.. Βλέπω όλον αυτόν τον κόσμο και απορώ που εξαφανίστηκε αυτή η περιβόητη κρίση το βράδυ αυτό. Που και που εμφανίζονται και μετανάστες, που προσπαθούν να πουλήσουν λουλούδια και μικροαντικείμενα. Το χάσμα ανάμεσα σε εμάς και «εκείνους» είναι τεράστιο, κάτι σαν μαύρη τρύπα που καταβροχθίζει ότι περνάει στο διάβα της.

Εκεί λοιπόν που αμέριμνοι πίνουμε τα ρακόμελά μας, γίνεται ένας μικρός χαμός δίπλα μας. Στο απέναντι μαγαζί, και ενώ ένα παιδί από «εκείνους» κάπου στα 20 πουλάει αναπτήρες και φακούς, ένα «δικό» μας πεφωτισμένο ελληνόπουλο, γεμάτο μαγκιά και νταηλίκι, χτυπάει και ξαπλώνει στο δρόμο κυριολεκτικά τον αμούστακο αλλοδαπό γιατί «τον έπρηξε να πάρει κάτι». Καταρχήν, οι περισσότεροι ούτε καν που θορυβήθηκαν από το γεγονός. Ούτε καν σταμάτησαν να δουν αν το παιδί αυτό ήταν καλά. Από το συνονθύλευμα του δρόμου αυτού, μόνο η παρέα μου σηκώθηκε να δει τι έγινε. Κάποιοι κοίταζαν με απορία, αλλά ως εκεί. Οι περισσότεροι περνούσαν ατάραχοι. Πήγαμε λοιπόν να βοηθήσουμε γιατί είχε χτυπήσει στο κεφάλι και έτρεχε αίμα, προσφέραμε λίγο νερό και δείξαμε το «ξεχασμένο» ενδιαφέρον του «είσαι καλά, χρειάζεσαι κάτι?». Όχι πως μπορείς να κάνεις και πολλά σε αυτές τις περιπτώσεις. Δυστυχώς. Αλλά προσωπικά δεν θέλω να γίνω άλλο ένα ανθρωπάκι από το πλήθος που περνά και δεν αγγίζει. Θέλω να κοιμηθώ το βράδυ και να πω στον εαυτό μου πως τουλάχιστον προσπάθησα.. Όχι πως κάναμε και εμείς κάτι μεγάλο και τρανό. Κάποιοι πήγαν στον τύπο που προξένησε το γεγονός, ο οποίος φοβήθηκε και δεν έλεγε κουβέντα. Ένας από την παρέα βέβαια είχε το υφάκι πως καλά του έκαναν γιατί τους ενοχλούσε. Σε πέντε λεπτά, όλα ήταν πάλι «κανονικά».

Γύρισα σπίτι και σκεφτόμουν ακόμα το γεγονός. Όταν έγιναν όλα αυτά, με πήραν τα κλάματα σε κάποια φάση. Το ξέρω πως δεν είναι σωστή αυτή η αντιμετώπιση, αλλά φορτίστηκα τόσο πολύ.. Ανοίγω τον υπολογιστή για να ακούσω μουσική. Το πρώτο κομμάτι που παίζει τυχαία είναι από διάφανα κρίνα.

Καταρχήν

Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ’ αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.

Ωραία που τα λέει.. Πάντα πίστευα πως ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβω τον άλλον, είναι να προσπαθήσω να μπω στη θέση του. Αδυνατώ σε αυτή την περίπτωση. Πως μπορώ να χάσω τη βόλεψή μου και να γίνω ένα τίποτα?

Μετανάστες.. Οι πιο πολλοί παράνομοι και ταλαιπωρημένοι από τον τόπο που έφυγαν και ακόμα πιο ταλαιπωρημένοι στον τόπο που βρήκαν. Άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν μια ζωή ήρεμη, αυτοί και τα παιδιά τους.

Και από την άλλοι εμείς, οι τυχεροί. Με διωγμένους και εξόριστους από το μυαλό μας και την κρίση μας «εκείνους». Είναι η πιο εύκολη και αναίμακτη διαδικασία. Από την άλλη θυμήθηκα πόσο δειλοί είμαστε. Μπορούμε να τα βάλουμε με τον κοινωνικά «κατώτερό» μας και εκεί που πρέπει όντως να σηκώνουμε το ανάστημά μας, να επαναστατούμε, γιατί όντως μας πατάνε, σκύβουμε το κεφάλι και δεχόμαστε να μας άγουν και να μας φέρουν χωρίς αντίσταση. Αλλά μήπως προλαβαίνουμε να σκεφτούμε? Στο μυαλό κυριαρχεί ο χαβαλές, η ανοησία, τα τηλεοπτικά παράθυρα, το σταριλίκι.

Τελικά δεν μου αρέσει καθόλου ο κόσμος που ζω. Είμαι δυνατή, αλλά δεν ξέρω αν αυτό φτάνει για να τον αλλάξω..